Μετά από 23 χρόνια μοναξιάς, σ’ έναν τελειωμένο συναισθηματικά γάμο, ερωτεύτηκα βαθιά. Ξεκίνησα μια εξωσυζυγική σχέση μ’ έναν κύριο επίσης παντρεμένο εδώ και 30 χρόνια, μα τώρα 3 χρόνια μετά νιώθω πως βρίσκομαι σε τεράστιο αδιέξοδο. Εγώ διατεθημένη να τα τινάξω όλα στον αέρα γι αυτόν κι αυτός να θέλει να συνεχίσουμε απλά έτσι. Το ξέρω πως μ’ αγαπάει. Μα νιώθει αδύναμος να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο σκάνδαλο στην μικρή κοινωνία που ζούμε. Σκέφτεται τα παιδιά του, μα είναι μεγάλα. Την γυναίκα του, μα αφού τσακώνονται συνέχεια. Τους συγχωριανούς, μα δεν ζούμε για τους άλλους. Κάποτε δεν πρέπει ν’ αρχίσουμε να ζούμε και για τους εαυτούς μας;
Αγαπημένη μου φίλη,
Λυπάμαι που ο γάμος σου φθάρηκε με τον χρόνο. Μα ήταν παρήγορο πως εσύ, αντίθετα με τόσες άλλες γυναίκες που βιώνουν την ίδια μοναξιά, βρήκες μια τέτοια αγάπη. Και μάλιστα από έναν άνθρωπο που ξέρει να σέβεται και έχει αρχές. Τριάντα χρόνια γάμου δεν τα πετάς με ευκολία έξω από το παράθυρο. Όσο για τα παιδιά ακόμα κι όταν μεγαλώσουν, πάντα θες να σε θαυμάζουν και εσύ να δίνεις το σωστό παράδειγμα. Ναι, δεν ζούμε ΓΙΑ τους άλλους, μα ζούμε ΜΕ τους άλλους και αυτό καμία φορά είναι ακόμα πιο δύσκολο. Άνοιξε την αγκαλιά σου και κράτα σφιχτά αυτή την αγάπη που σου έστειλε η ζωή, όποια μορφή και αν έχει. Γιατί ανήκεις στις τυχερές που έστω κι έτσι αγαπάς και αγαπιέσαι. Όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις σου εύχομαι καλή τύχη.
Κι εγω νομιζα πως αυτο ηθελα αλλα οταν τα καταφερα καταλαβα πως ηταν μονο το γαμωτο. Σκεψου αν θες σιγουρα αυτον ή απλα την νικη!